Rekiny wojny - zabawa w wojnę

Ekranowe historie inspirowane lub oparte na faktach zawsze ogląda się trochę inaczej, niż całkowicie wymyśloną rzeczywistość. Widz ma świadomość, że mimo dramatyzmu lub absurdu danej sytuacji, wydarzyła się ona naprawdę i przez to może jeszcze pełniej odebrać przekaz od twórców. Na pewno jednym z plusów „War dogs” (w bardzo wolnym tłumaczeniu psy stały się tu rekinami) jest właśnie autentyczność opowieści, w której główni bohaterowi istnieją naprawdę i zrobili to co zrobili także w „realu”. 

Historia jest bowiem sama w sobie intrygująca i może zaciekawić. Mamy tu do czynienia z dwoma młodzieniaszkami, którzy jako kompletni amatorzy wzięli się za zbrojenie amerykańskiej armii i zaczęli zbijać na tym niewyobrażalne pieniądze. I to wszystko bez wychodzenia z domu. Potrzebne było tylko połączenie z Internetem i już mogli swobodnie przebierać w ofertach Pentagonu. To z jednej strony niedorzeczne i śmieszne, a z drugiej zatrważające - jak łatwo takie rzezimieszki mogły mieć realny wpływ na uzbrojenie żołnierzy w Iraku czy Afganistanie. Wojna to bowiem biznes jak każdy inny. I mimo, że nasi bohaterowie są pacyfistami, nie przeszkadza im to w dorobieniu się na niej. Gdzieś po jednej stronie globu giną ludzie i gęsto przelewa się krew, ale w Miami dzięki temu kupuje się porszaki i chaty z ogromniastymi basenami. Twórcy jednak nie chcą umoralniać nas na siłę. Raczej w lekki sposób sygnalizują istnienie problemu. 

Ale nie tylko o wojnie traktuje ten film. Jest to też opowieść o męskiej przyjaźni. Narratorem jest David, 22-letni nieudacznik, który w końcu chce poczuć się jak Pan tego świata i przestać być ofiarą losu. Dotychczas bowiem trudnił się masowaniem podstarzałych bogaczy lub sprzedawaniem pościeli, na którą nie było popytu. Zagubiony, rozżalony i w końcu też zmuszony przez okoliczności, łatwo daje się wmanewrować we wspólne interesy z dawnym kolegą ze szkolnej ławki  - Efraimem. Zarobek, który proponuje mu kumpel wydaje się łatwy, szybki i przyjemny. Ale jak to w życiu często bywa – sprawy lubią się komplikować. Na próbę zostanie wystawiona zarówno moralność Davida, jego związek z dziewczyną jak i jego przyjaźń z Efraimem.

 

Głównym atutem filmu jest świetny duet grający pierwsze skrzypce. Jonah Hill (Efraim) posiada duży komediowy talent, co wiemy nie od dziś. W tej produkcji tylko to potwierdza. Jego postać to obwieszony złotem, przypalony w solarium cwaniaczek o gabarytach XXL. Jego śmiech jest tak irytujący, że aż przezabawny. Ja za każdym razem parskałam chichotem wtórując mu, bo inaczej się nie dało. Partnerem w brudnych interesach jest David - grany przez zdolnego Miles’a Tellera, znanego przede wszystkim ze swojej popisowej roli w „Whiplash”. W tym filmie nie ma takiego dużego pola do popisu, ale kibicujemy jego postaci na każdym kroku, wzbudza on naszą sympatię i zaufanie. Najgorszym mankamentem była postać dziewczyny Davida. Aktorka z Kuby – Ana de Armas, jest bez wątpienia piękną istotą (na sali dało się usłyszeć mało elokwentne okrzyki męskiej części widowni), ale przydałoby się też trochę talentu. Za to pozytywnie zaskoczył Bradley Cooper, który otrzymał niewielki epizod pokazujący gwiazdora z nieco innej strony niż dotychczas. Rola typka spod ciemnej gwiazdy wypadła tu całkiem przyzwoicie. Cooper współpracował wcześniej z reżyserem na planie trzech części „Kac Vegas”. 

W „Rekinach wojny” możemy też znaleźć nawiązania do innych dokonań kinematografii: nieustannie przewija się inspiracja „Człowiekiem z blizną”; Hill w jednej scenie wypowiada się niczym Leo w „Wilku z Wall Street”, a gdy obaj wspólnicy trafiają do Las Vegas i jadą ruchomymi schodami od razu na myśl przychodzi „Rain Main”. Twórcy bardzo trafnie dobrali ścieżkę dźwiękową. Większość utworów to hity, niektóre lekko zapomniane lub zakurzone. Miło było usłyszeć je ponownie na srebrnym ekranie. 

Denerwowały mnie niektóre rozwiązania techniczne – zwłaszcza ciągłe zbliżenia na twarze bohaterów, kiedy nie było to wcale potrzebne. Jednak w tego typu produkcjach mogę przymknąć oko na takie detale. Reżyser Todd Philips ma już na swoim koncie sukces kasowy trylogii „Kac Vegas”, którego „Rekiny..” pewnie nie przebiją. Konkluzja: na pewno nie jest to złe kino. Jest to rozrywka na dobrym poziomie. Co prawda nie chwyta za gardło, nie rozdziera serca, ale można się szczerze pośmiać i odprężyć.

OCENA 6/10