Manchester by the Sea - Czarny humor i wzburzone morze

Kiedy przydarza nam się coś złego to czy życie zwraca na to uwagę? W sensie - czy sprawi, że świat się zatrzyma albo przynajmniej trochę dla nas zwolni, bo przecież przechodzimy tragedię? Nic podobnego. Ludzie dookoła nas nadal będą gadać o głupotach, a złośliwość rzeczy martwych będzie niezmiennie dawać się we znaki. Nasz koniec świata przeżyjemy tylko w swoim wnętrzu, bo na zewnątrz wciąż niestrudzenie wzejdzie słońce.

Lee (Casey Affleck) jest zmuszony wrócić do rodzinnego miasta po śmierci swojego brata. Czekają tam na niego i stare i nowe problemy, z którymi przyjdzie mu się zmierzyć po raz kolejny lub po raz pierwszy. W tej walce towarzyszyć mu będzie bratanek - Patrick (Lucas Hedges), który sam też musi stawić czoła straszliwej rzeczywistości. Ich relacja może okazać się dla obydwu lekarstwem na pokaleczone dusze. Tylko czy wystarczającym, by całkowicie zabliźnić rany?

  

„Manchester by the Sea” to obraz niezwykle prawdziwy. Intensywny, kameralny i bardzo gorzki. Niewyobrażalny smutek przełamywany jest jednak wszechobecnym czarnym humorem. Znajdziemy go tu na każdym kroku. Zwłoki w lodówce; utarczki słowne między wujem, a bratankiem; siłowanie się z noszami – to tylko przykłady jak wiele absurdów towarzyszy nam nawet w tych najbardziej dramatycznych chwilach. Bo życie płynie dalej i nie baczy na to, że akurat w tym momencie może wypadałoby nie dopuszczać do nieporozumień lub kolejnych utrudnień. 

Aktorsko wszyscy spisali się wybornie i oscarowe nominacje były jak najbardziej zasłużone. Casey Affleck miał trudne zadanie udźwignięcia ciężaru tego filmu. Od niego zależało czy widzowie uwierzą i wczują się w przedstawioną historię. Na szczęście młodszy brat Batmana idealnie nadaje się do ról poturbowanych przez los facetów. Stworzył kreację wyważoną i bardzo wiarygodną. Kiedy w jednej ze scen jąkając się próbuje powiedzieć, że w jego środku już niczego nie ma – łatwo mi w to uwierzyć i wyobrazić sobie tę pustkę. Czułam ten ból tak mocno, że aż przeszywał mnie dreszcz. 

Młodziutki Hedges przepięknie wtórował Affleckowi. W każdej ich wspólnej sekwencji aż iskrzyło. Mimo ciągłych przekomarzań i odzywek typu: „spadaj!”, „wal się!” – widać było jak silna i ważna łączy ich więź. Rola zbuntowanego nastolatka nie irytowała, a wręcz przeciwnie - fascynowała. A scena Patricka z „atakującymi” kurczakami z zamrażalnika doprowadziła mnie do intensywnego szlochu. 

„Manchester by the Sea” to melodramat opowiadający o ludziach doświadczonych przez los. Jednak seans nie przytłacza dotkliwie swym ciężarem, dzięki sprawnemu wpleceniu przez reżysera humorystycznych elementów. Niektórym może to przeszkadzać w odbiorze filmu, innych takie połączenie zachwyci. Ja tylko w jednym momencie poczułam, że nie powinnam była się zaśmiać, a zostałam do tego sprowokowana. Ale myślę sobie, że może właśnie taka proza dnia codziennego wbrew pozorom jest potrzebna by wybudzić nas z letargu. Że takie upierdliwe drobiazgi mają pomóc nam powoli otrząsnąć się z traumy i nie pozwolić zapomnieć, że końca świata tak naprawdę jeszcze nie było.

ocena 8/10